Pajewski Aleksander (1879–1926), generał brygady WP. Ur. 5 I w Suwałkach, był synem Aleksandra i Kazimiery z Kwiatkowskich. Ojciec był oficerem w wojsku rosyjskim, w 2 p. huzarów, stacjonującym w Suwałkach; po przejściu w stan spoczynku zamieszkał z rodziną w Warszawie, gdzie P. ukończył 6 klas szkoły realnej. W r. 1898 wstąpił do wojska rosyjskiego. W r. 1900 ukończył Oficerską Szkołę Jazdy w Elizawetgradzie i otrzymał stopień podporucznika. Służył zawodowo w 6 p. dragonów, a od r. 1907 w 2 p. huzarów. Na porucznika awansował w r. 1904, na podrotmistrza w r. 1908, a w r. 1916 na rotmistrza. W pierwszej wojnie światowej dowodził szwadronem pułku huzarów na froncie niemieckim i austriackim. W końcu listopada 1917 przeniósł się do Pułku Ułanów Polskich, przemianowanego później na 1 Pułk Ułanów Krechowieckich, w którym kolejno pełnił funkcje: dowódcy szwadronu, dowódcy dywizjonu, pomocnika dowódcy pułku, przechodząc wszystkie walki i koleje pułku aż do jego rozwiązania wskutek demobilizacji I Korpusu Polskiego. W r. 1918 awansował do stopnia podpułkownika i pułkownika. Od listopada 1918 służył w WP – w reaktywowanym 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, w którym dowodził dywizjonem. Z pułkiem tym wziął udział w walkach o Małopolskę Wschodnią. W dn. 25 I 1919 został odkomenderowany do Wojsk Wielkopolskich, gdzie otrzymał od gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego zadanie zorganizowania jazdy. Dn. 30 I 1919 objął dowództwo 1 Pułku Ułanów Wielkopolskich (późniejszego 15 Pułku Ułanów Wielkopolskich), a 18 IV t. r. dowództwo 1 Brygady Jazdy Wielkopolskiej (późniejszej 7 Brygady Jazdy Wielkopolskiej).
Generałem brygady mianowany został P. 12 VI 1919 przez Naczelną Radę Ludową w Poznaniu. We wrześniu 1919 ukończył kurs artylerii dla generałów w Warszawie. Od 4 III 1920 był szefem Departamentu IV Koni w Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), skąd 25 IX 1921 przeszedł na stanowisko inspektora jazdy przy Inspektoracie Armii nr V we Lwowie. Józef Piłsudski w opiniach z grudnia 1922 o generałach zaliczył P-ego do stojących «…wyżej niż przeciętna miara i zatem zdatnych do wyzyskania zgodnie z ich zdolnościami». Dn. 1 VI 1924 wrócił do MSWojsk. i objął szefostwo Departamentu II Kawalerii. Stanowisko to piastował do końca życia. W czasie przewrotu majowego, wierny przysiędze, znajdował się w otoczeniu Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego w Belwederze i Wilanowie. Zmarł 1 IX 1926 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. P. był odznaczony: Orderem Polonia Restituta 3 kl., Krzyżem Walecznych dwukrotnie, Orderem Francuskiej Legii Honorowej 4 kl. i odznaczeniami rosyjskimi. Rodziny nie założył.
Fot. w zbiorach Redakcji PSB; – Enc. Wojsk., VI; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski niepodległej, Londyn, 1976 (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 333–6; Czarnecki J., Zarys historii wojennej 15-go Pułku Ułanów Poznańskich, W. 1929 s. 5–6; Litewski J., Dziewanowski W., Dzieje 1-go Pułku Ułanów Krechowieckich, W. 1932 s. 32–3 (fot.); Powstanie Wielkopolskie 1918–1919, Pod red. Z. Grota, P. 1968; Powstanie wielkopolskie 1918/1919, Pod red. B. Polaka, Kościan 1975, s. 217, 219; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; – Dowbor-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935; – „Pol. Zbrojna” 1926 nr 242, 244; – CAW: Akta personalne P-9939; – Informacje siostrzeńców P-ego (synów Kazimiery z Pajewskich Komorowskiej) i Wincentego Chrząszczewskiego z Warszawy.
Mieczysław Cieplewicz